سلام

سلام.

حدود چهار سال و نیم از احداث این وبلاگ گذشت...شروعش مال روزگارانی بود که دیگر کمتر کسی قصدساخت وبلاگ میکرد و ماندنش تا الان هم چیزی جز یک علاقه ی فطری به مکان های ساکت و خلوت نیست

هر چند سالیانی باشد که بازخوردی از آن نیافته باشی.

الان که ساعت 10:08 دقیقه است درون کتابخانه دانشگاه آزاد کرمان نشسته ام و به کتاب های ادبی فلسفی قدیمی که از کتاب فروشی دست دوم گرفته ام نگاه میکنم

فکر میکنم به سلف غذا که ساعت 11 باز میشود

به ساعت 11.30 که کلاس طراحی موتورهای حرارت داخلی دارم

به آینده و به این که آیا چندین سال بعد با خواندن این سطور چه حالی به من دست خواهد داد....

زندگی رفت و آمد سختی ست و تنها آنکس که بهتر بتواند تاب بیاورد پیروز ماجرا ست.

 

دشنه زار شب

من کیستم!؟ همان که در این دشنه زار شب

خیری ندیده از نفحات سپیده ای!

آه ای وطن! کلاف گره خورده از دو سر

مرگا به من اگر که تو در غم تنیده ای!

 

محمدصادق امیری فر