گُم کردهام حقیقتِ دنیای خویش را
در این دو روزِ عُمر تمنّای خویش را
من آن درختِ کم ثمرِ قد کشیدهام
باید هرس کنم قد و بالای خویش را
《گمان کنم سال بعد لحظهی تولدِ دخترم خیال باشد... 》