خیال

 

من هستم آن کسی که نبودم، از این به بعد
از شوق توست کشف و شهودم از این به بعد
با آیه آیه‌ های وجودم از این به بعد
تقدیم تو هر آنچه سرودم از این به بعد

آرامش همیشه‌ی من! دخترم! خیال!

 

محمدصادق امیری‌فر

اسفند۱۴۰۰

 

 

 

 

پ.ن:

موذن زاده داره رو مزارت نوحه می‌خونه...

ارشد

ارشد ادبیات را با معدل ۱۷.۲۲ در دانشگاه باهنر گذراندم، حالا دیگر درسی ندارم فقط مانده است پایان نامه، درس خواندن را دوست دارم، از همین الان داتنگ ارشد و کلاس هایش هستم با اینکه مجازی بود. 

در هر صورت امیدوارم این اینده‌ی مبهم پیش رو به بهترین مسیرها بیفتد. 

هو یا علی

نکند بد بشود آخر این قصه؟

حضرت امیر عبارتی دارد در نهج البلاغه اگر اشتباه نکنم که می فرماید : اگر از این مرحله از زندگی خویش بگذرم دگرگونی  های بسیاری پدید خواهم آورد. چندی پیش داشتم به دوستم تلفنی می گفتم گمان کنم من هم در همین مرحله از زندگی قرار دارم. نمیدانم میتوانم بگذرم یا نه اما

می دانم اگر بگذرم دگرگونی  های بسیاری پدید خواهم آورد.

نمایشگاه متاب نزدیک است.

هعی

هعی

اتفاقات

۱۷ آذر ۱۴۰۰، چهارشنبه: 
بیدار شدن از خواب ساعت ۶:۱۵ دقیقه، میزان خواب دیشب ۴ ساعت و ۴۵ دقیقه: احساس دردی قابل تحمل در شقیقه‌ها و دو طرفِ پیشانی. 
ساعت ۱۲:۴۰ دقیقه، از مدرسه آمدم، اینترنت مشکل داشت و اعصابم را به هم ریخت، درد خیلی اندکی در شقیقه‌هاست، پاهایم خیلی سرد هستند.

پنج‌شنبه، ۱۸ آذر:
ساعت ۱۲:۴۰ دقیقه، احساس دردی اندک در شقیقه‌ها، دقیقا همان ساعت دیروز، اتفاق خاصی نیفتاده، فقط کمی نگران درس‌های نخوانده‌ و کارهای فراوانِ انجام نشده‌ام‌.
جمعه، ۱۹ آذر:
ساعت ۱۰:۴۰ دقیقه، احساسِ سردردی قابل تحمل در دو طرف جمجمه که احساس میکنم با تابیدن آفتاب کمی شدیدتر می‌شود اما کاملا قابل تحمل است، شاید به خاطر استفاده تقریبا زیاد از موبایل است و تابش نور به چشم‌ها هم باعث تشدید سردرد می‌شود.  
جمعه، ۱۹ آذر:
ساعت ۱۲ظهر، بیرون یک کاپوچینو خوردم، سردرد همچنان ملایم و آرام در دو طرف جمجمه حضور دارد، شاید به خاطر عینک است، می‌شود؟ نمی‌دانم! 
جمعه۱۹آذر:
ساعت ۱۴:۵۵ دقیقه. 
سری به شاد زدم و به سوالات بچه ها پاسخ دادم و تمریناتشان را دیدم، خیلی هایشان انجام نداده بودند، سر درد در شقیقه ها بیشتر شده، گردنم هم درد آمده، نمیدانم به خاطر نگاه کردن به گوشی است یا از اعصاب‌.

من

تنها و سرگردان و سردرد و دل مشغول.

ای چینی لب پریده ای دل

برداشتم محمدعلی جوشایی بخوانم مصرع اول را که خواندم دیگر اشک امانم نداد

ای چینیِ لب‌پریده، ای دل...

ای چینیِ لب‌پریده، ای دل...

ای چینیِ لب‌پریده، ای دل...

ای چینیِ لب‌پریده، ای دل...

میدونی

میدونید بچه ها ازاونجایی که ما ادبیاتیا با واژه سر و کله میزنیم و اصلا پایه و بنیاد واژه برای ایجاد ارتباط بنا شده هر کسی دیدید در حال خلق و خلاقیتی بود و بعدش گفت دیده شدن براش مهم نیست بدونید داره جفنگ میگه. یا چیزی توی چنته نداره یا هر چی زور  زده نتونسته دیده بشه یا دیگه به هرحال جریان زندگی اون رو به این سو کشونده. هیچ کدوم از اینا توی اصل مطلب تفاوتی ایجاد نمیکنه. حالا جدای از این بحث و صحبتا شما هایی که اینجا میاین و پیگیری میکنید و من حس میکنم تعدادتون از انگشتای یک دست هم کمتره برام لطفا یه کامنتی چیزی بذارید توی این پست ببینم چند چندیم با خودمون.... 

حیدوهدایتی

قبل از اینکه کلاس شروع بشه برای بچه ها حیدوهدایتی گذاشتم. جریان روزگار خیلی تنده و  منم قصد تخم دو زرده گذاشتن ندارم ولی همین که بتونم اندک قدمی توی  تمیز دادن موسیقی خوب  از بد و زرد براشون بردارم به نظرم کار درستی کردم.

روزای خوب دور مو

او حس و حال و شور مو

.

.

.

.

.

.

.ماهیم پرید ا تور  مو...

خالو جان پاییزه ها تور ماهیگیری رو بیار خب

روزگار عجیبی ست. دوست داشتن بی هوا  در خانه ی قلب آدم را میزند و بی پدر به هیچ چیز هم توجه نمیکند. نه سن و سال. تو ماهی قلب من می‌شوی آیا؟ یاد کافکا می افتم که به فلیسه گفته بود :

   امروز فکر می‌کردم آدمیزاد چه بهانه‌ای برای شکایت کردن می‌داشت اگر با این احساس مضاعف زندگی می‌کرد:
کسی که آدم دوستش‌دارد نسبت به او خوش‌رفتار باشد،
و در عین‌ حال، آدم امکانات وسیعی برای خلاصی یافتن از شر خودش را در هر لحظه داشته باشد،
عزیز دلم.